Mijn grootvader, Imre Miklos Galbats, werd geboren tijdens het inter- bellum als zoon van handelaars en groeide op in een tijd van florerend nationalisme. Hongarije kwam als verliezer uit de Eerste Wereldoorlog en bevond zich in schoktoestand na twee derde van zijn grondgebied te hebben moeten afstaan. Bij aankomst van het Russische leger eind 1944 ontvluchtte de jonge Miklos zijn geboorteland.
Hoewel ik Miklos Imre Galbats nooit heb gekend, voedde zijn afwezigheid mijn verbeelding als kind voldoende om hem later tot vertrekpunt en drijvende kracht te maken van het in dit gepresenteerde werk. Door stil
te staan bij mijn herkomst ontdekte ik een land, datgene waarnaar mijn uitgeweken grootvader waarschijnlijk heel zijn leven is blijven verlangen. Het thuisland dat hem de betekenis heeft doen begrijpen van de woorden saudade en heimat.
Ook vandaag, zijn miljoenen mensen, uit Afghanistan, het Nabije Oosten of Afrika, op de vlucht voor eindeloze oorlogen. Als eerste land van de Schengenzone op de vluchtelingen-route naar West-Europa, reageert Hongarije op de migrantenstroom door de beruchte Balkanroute af te slu- iten en door een nieuw ijzeren gordijn neer te laten aan de Servisch-Hon- gaarse grens.
Leven en opgroeien in het hartje van een open Europa waar grenzen zo goed als opgeheven zijn, doet ons soms vergeten dat dit Europa ook zijn grenzen heeft. De anti-migrantenblokkade in het zuiden van Hongarije is er de belichaming van en wijzigde definitief mijn standpunt. Deze nieuwe muur druist volledig in tegen het beeld dat de Europese Unie graag van zichzelf geeft als de grote verdediger van de Mensenrechten.
Tijdens mijn trektocht door Hongarije deed ik dan ook onderzoek naar een door zijn geschiedenis doorkliefd Europa.