Tijdens een bezoek aan de imposante Widener Library van de Harvard University, stootte de zangeres Katarina Livljanic op een anonieme Kroatische tekst uit de renaissance. Livljanic was opslag gefascineerd door deze filosofische dialoog tussen de rede en de ziel. Al snel rees het plan om deze tekst te verbinden aan Marko Marulics meesterwerk Judith. Hieronder schreef Livljanic een meeslepende partituur met een grote gevoeligheid voor de tekst en een diepgeworteld respect voor het Kroatische renaissancistisch klankidioom. Het resultaat: een weergaloze meditatieve beschouwing over de bijbelse Judith.