Zelfs als het traject van Manuel Mathieu gemakkelijk terug te leiden is naar zijn opleiding in Haïti, drukt zijn werk een positionering uit in het midden van een veelheid aan realiteiten en perspectieven. Gebaseerd op zijn eigen veelvoud, formuleert de abstractie van zijn werk de rijkdom van een bestaan op het kruispunt geografische en culturele identiteit. Manuel’s abstracte beeldtaal voedt zich met het ongrijpbare en het heimelijke - het biedt emotionele en spirituele nuances die over het hoofd worden gezien door poststructuralistische critici.
Hij presenteert historische schilderijen die gebaseerd zijn op emotionele en speculatieve redenering als vorm van kennisproductie. Hij verlaat de westerse figuratieve of didactische tradities en kiest voor een meer interactieve manier van interpreteren waarbij de toeschouwers actief deelnemen aan hun begrip van het werk. Door de betekenis van zijn werk contextafhankelijk te laten zijn brengt Manuel’s artistieke praktijk vitaliteit in het broodnodige, zo niet definitieve karakter van schilderen.
Hij breidt zijn artistieke repertoire uit om zich te verdiepen in onderwerpen met thema’s zoals historisch geweld, rassen uitwissing, en de Haïtiaanse visuele cultuur van lichamelijkheid, natuur en religieuse symbolen. Het neemt ons mee op een reis die plezier en finaliteit geeft aan onze kwetsbaarheid en naar onze veranderende aard. Zijn composities combineren figuratieve en abstracte technieken en bieden ons een ruimte om te mediteren over het fluctuerende erfgoed van Haïti, terwijl hij ons uitnodigt om zich een andere toekomst voor te stellen die wordt opgeroepen door de kracht van herinnering. Dit is tenslotte wat Manuel’s schilderijen oproepen: een gevoel van een polyfone realiteit dat afstand doet van de absolute waarheid en kracht put uit onze collectieve verbeelding.