Over
Na de bloedige dictatuur in Argentinië zette de mensenrechtenbeweging daar zich in voor het beleid van Herinnering, Waarheid en Gerechtigheid: het opbouwen van de herinnering, het zoeken naar de waarheid en het eisen van gerechtigheid. Het resultaat was dat een burgerlijke rechtbank voor het eerst ooit de dictatuur van het eigen land berechtte. Is het mogelijk om deze ervaringen toe te passen binnen andere contexten? Welke systematische herhalingen maken genocides mogelijk? Kunnen we verbanden leggen tussen deze fenomenen? Welke rol kan de kunstpraktijk spelen in het opbouwen van zo'n discours?
