In Meet the Masters brengt Filmfestival Oostende maandelijks het werk van markante makers in de filmgeschiedenis terug naar het witte doek met een hapklare omkadering door filmkenner Anke Brouwers en haar gast, een bekende Vlaamse filmprofessional.
1901, het socialisme groeit in de Belgische Kempen. Louis Verheyden, een ondeugende maar charismatische jongen die opgroeit in armoede bijgenaamd de 'Witte', gaat naar school, maar is niet echt een goede leerling. Witte staat bekend om zijn streken en grappen, maar heeft ook een hart van goud. Hij haalt voortdurend grappen uit, houdt zich niet aan afspraken en zijn kwajongensstreken leveren hem steevast een pak rammel op van zijn norse vader. Ondanks zijn plagerijen en problemen, is Witte vastberaden om zijn eigen weg te vinden in de wereld. ‘De Witte van Sichem’ is een tijdloos verhaal dat zowel humoristisch als ontroerend is, en dat de kijker meeneemt op een reis door het Vlaamse platteland van vervlogen tijden.
Robbe De Hert maakt met ‘De Witte van Sichem’ zijn versie van de roman van Ernest Claes, en die is merkelijk minder luchtig (en merkelijk meer sociaal geëngageerd) dan die van Jan Vanderheyden en Edith Kiel uit 1934. De film groeit al snel uit tot een klassieker, terwijl De Hert zich met verder ook de verrassende tienerfilm ‘Blueberry Hill’ en het vervolg ‘Brylcream Boulevard’ ontpopt als de populairste regisseur van zijn generatie. ‘Zware jongens’, de eerste Gaston en Leo-film, heeft daar mogelijk ook iets mee te maken. Deze films gaven mee vorm aan het Vlaamse filmlandschap. De Hert kan gezien worden als de peetvader van de Vlaamse film.
Acteur Michäel Pas speelde als twaalfjarige jongen mee in ‘De Witte’. Later was hij ongelooflijk trots toen Robbe hem koos voor de hoofdrol van ‘Blueberry Hill’. Het vertrouwen dat Robbe hem schonk, heeft hem zijn hele loopbaan als acteur voortgestuwd. En zijn bewondering voor de regisseur is groot: "Robbe heeft zichzelf gemaakt, echt. Zonder opleiding, zonder geld, met niks dan talent en koppigheid. Ervoor gaan, en de verhalen vertellen waarvan hij vond dat ze verteld moesten worden. Tot op het einde, hé."
