The Weepingmachine (II), performance van Leen Van Dommelen

The Weepingmachine is een ode aan alle mensen die hun tranen vasthouden, verloren zijn in tranen of geen tranen meer over hebben om te huilen. Een continue stroom zout water stroomt in de ogen van de performer, waardoor de grens tussen echte en geïnduceerde tranen vervaagt. Deze tranen worden opgevangen in een klein flesje dat, wanneer het vol is, geleegd wordt in een hangend glazen reservoir boven het hoofd. Van daaruit leiden twee draden de tranen terug in de ogen – een (bijna) eindeloze lus.

The Weepingmachine is geïnspireerd door tradities uit oude samenlevingen, waar professionele rouwers, vaak vrouwen, bedreven waren in de kunst van het rouwen om gemeenschappen te helpen hun verdriet te uiten — een praktijk die in sommige culturen nog steeds bestaat. De performance verwijst ook naar het beeld van wenende Madonna-beelden, waarbij olie of water wordt aangebracht om de illusie te wekken dat het beeld voortdurend huilt.

Leen Van Dommelen heeft in de Centrale tentoongesteld in het kader van Backstage Of The Body.

Foto: © Chris Bulte