De installatie Bow Echo (2019) bestaat uit vijf grote schermen waarop vijf jongens zijn te zien die een hevige wind trotseren terwijl ze een grote rots beklimmen. Eenmaal bovenop de rots bespelen ze op bijna ceremoniële wijze een kazoo, een eenvoudig folkloristisch blaasinstrumentje met een nasale klank. De tegenstelling tussen de gure weersomstandigheden op de hoogvlakte bij Kabul en het schriele geluid van de kazoo vormt een poëtische metafoor voor de schrijnende oorlogsomstandigheden in Afghanistan. Hazara legt machtsmechanismen bloot en toont hoe een getraumatiseerde bevolking met conflict en onderdrukking probeert om te gaan. Binnen deze context klinken de tonen van de kazoo als een ijle, griezelige soundtrack boven bezet gebied en tegelijk ook als een krachtige roep om individuele expressie, hoop en leven.
