Hij ontmoet er een jonge vrouw met een prachtige glimlach, die hem introduceert in haar vriendenkring en haar dagelijkse leven in de Gazastrook. Usberti dwaalt rond en neemt de geluiden en de sfeer van de stad in zich op. Hij filmt de cafés, de straten, de zee. Hij luistert naar de regen, de nacht, de oproep tot het gebed. Dat alles met veel aandacht en tact, op gepaste afstand, zonder opdringerig of voyeuristisch te worden. Hij registreert wat hem wordt aangeboden: dromen en ambities, angsten en obstakels, wat verboden is en de dorst naar vrijheid. De jongeren nemen hem in vertrouwen, terwijl ze opgesloten zitten in Gaza, tussen zee en Israël ingeklemd, en verstikt worden door de wetten van Hamas en de geldende tradities. In de band tussen Usberti en de mensen die hij filmt, voelen we de warmte van de vriendschap en de schroom van de onoverbrugbare afstand, die duidelijk maakt hoe radicaal verschillend de levensomstandigheden van de Gazanen zijn.
→ Vertoning gevolgd door een ontmoeting met Piero Usberti.