De dansenden Arantxa Martínez en Paz Rojo geven aan elkaar door wat er gebeurt, wat er is gebeurd, wat ze zich inbeelden, wat er in hen opkomt, wat ze voelen, wat er overblijft. Dingen die ze vinden, die resoneren, die blijven: de geluiden van vogels, een landschap, de grond waarop ze lopen, het gewicht van hun benen die tegen het oppervlak schuren, een schoen, de sensatie van de kleren die ze dragen, atomen, een aardbeving... Het ‘overbrengen’ als een volledig communicatieve oefening bestaat niet uit bevestigen van wat ze weten, maar uit zich verhouden tot het onbekende.
De productie van bijna gehallucineerde lichamen is ook kenmerkend voor de soundscape van geluidkunstenaar en performer Luz Prado, die een live luisterrelatie voorstelt tussen geluidstechniek en de actie op het podium. Geluid en beweging lopen in elkaar over, waardoor er een alternatieve ‘kloof’ ontstaat in het zintuiglijke zelf, wanneer verschillende tijden, dimensies van tijd en ruimte, apparaten en intuïties elkaar raken.
• Paz Rojo (Madrid, 1974) maakt kunst, danst en onderzoekt. Ze studeerde af in choreografie aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (1996-2000) en heeft een PhD in Performative Practices met een specialisatie in choreografie van de Stockholm University of the Arts (Zweden), waar ze een artistiek onderzoeksproject uitvoerde in choreografische, performatieve, scenische, tekstuele, audiovisuele en curatoriële middelen. Na de pandemie initieert ze het artistieke onderzoekskader Morir bien (Goed sterven), waarin ze curatoriële en artistieke activiteiten uitvoert, zoals de solo Lo que baila (Dat wat danst) (2021), het seminar Ha sido aún no, todavía (Het is nog niet geweest, toch) in het Museum voor Hedendaagse Kunst Reina Sofía (Madrid, 2023) en de performance HYPERDREAM (2025).
