Het zal Plato wel niet geweest zijn die zei: “Om goed solo-werk te verrichten, moet je te rade gaan bij iemand anders”, maar het is daarom niet minder waar.
Zie het geval van Ruben Block: supertalent en rockvedette in België, Nederland en omliggende landen, toegewijd zanger/gitarist en frontman van rockfenomeen Triggerfinger.
Om nog meer zichzelf te zijn en een eerste soloplaat te maken, ging hij te rade bij een Grote: Mitchell Froom, Amerikaan, producer van en samenspanner met Crowded House, Elvis Costello, Suzanne Vega, Paul McCartney, Los Lobos, Sheryl Crow en - jawel - Triggerfinger.
Froom was destijds stichtend lid van The Latin Playboys, een gelegenheidsgroep met leden van Los Lobos, en bedenkers van een rootsy, experimenteel rockgeluid dat Block ten zeerste inspireerde.
In Froom vond Block de ideale sparring partner om dichter bij zichzelf te komen. De muziek die hij als Ruben Block maakt is grillig, soms donker, soms voorzien van bijna cubistisch klinkende riffs, altijd gewapend met kleine vocal hooks, en teksten waarin licht en duisternis elkaar bij de hand nemen en een vreemde dans inzetten.
Die combinatie van somber- en vrolijkheid werd door Froom mooi omschreven als Rubens “instinct to keep the worry out of it”.
“With this project, it was really important that the joy stay in there - even on the darkest songs.”
En voilà, daar heb je het: het ‘project’ werd een album waar de muziekliefhebber op termijn veel en uiteenlopend plezier kan hebben.
Geen instantsoep, geen oploskoffie-muziek, maar songs waar lang en met groeiend plezier aan gewerkt is.
Van de Bowie-eske gitaren van ‘Turning on a fan’ naar de falsetstemmen van ‘Looking to glide’, van de mysterieuze percussietapijten in ‘Doing love’ naar slotlied ‘Showtime’, dat gewoon mooi durft te zijn.
Elke song is een ontdekkingstocht, met details in arrangementen en instrumentatie, vondsten die zich gaandeweg kenbaar maken, en vele, allemaal interessante lagen.
Ondertussen wordt er - geen zorgen - ook energiek gerockt, zoals in de vooruitgeschoven single ‘Lights’.
Veel moois, veel intelligente instinctiviteit, veel Ruben Block, die via Mitchell Froom dichter bij zichzelf uitkomt. En al doende de tent omverblaast.
