Voor de tijdloze vreemdheid die de installaties van Antoinette d’Ansembourg uitstralen, wordt de kunstenares geïnspireerd door het grondgebied van de stad, waar dagelijks nieuwe bouwwerven opduiken waarbij gebouwen worden opengereten en straten worden uitgegraven om de boven- of ondergrondse netwerken van leidingen bloot te leggen die de stad als een levend wezen voorzien van hun vloeistoffen of elektrische stroom. In deze gebieden die niet toegankelijk zijn voor het publiek en die een onzekere tijdsduur hebben, merkt ze de verbanden op tussen puin en planten die het vermogen hebben om in vijandige omgevingen te groeien. Ze is gevoelig voor deze veranderingen in de aard van wezens en dingen, voor hun transgene potentieel. Een “confrontatie tussen de menselijke constructie en de ontwikkeling van de natuur”, die de kunstenares bevraagt in de constructie zelf van haar installaties, waar onuitsprekelijke mutaties worden gevormd en onnatuurlijke organismen worden geboren, als gevolg van de onwaarschijnlijke combinatie van het levende en het afval.
