"Ceci n’est pas un adieu” is een gezongen ceremonie van collectieve rouw om te vertellen over verlies, (opnieuw) afscheid nemen, tranen of geamuseerd knipogen naar de overledenen. Deze liederen uit een nieuwe traditie zijn ontstaan op basis van intieme ervaringen en ontmoetingen. Ze zijn drie- of vierstemmig, a capella, in het Frans, Engels en Picardisch. feux.fracas is een collectief dat in 2019 werd opgericht en nu bestaat uit vier artiesten met uiteenlopende achtergronden en praktijken. Ze ontwikkelen vocale en rituele voorstellingen die uitnodigen tot gevoelig luisteren, momenten van passage en overgang, van intieme en collectieve transformatie.
Alsof ze afkomstig zijn uit een tijd waarvan de oorsprong verloren is gegaan in de nevelen van de tijd, nemen de stemmen en beelden die verzameld zijn in dit prachtige documentaire-essay ons mee naar tijdruimten die zowel vreselijk aanwezig als tijdloos zijn, ver weg van onze stedelijke wereld. Een mix van archieven en verschillende sferen (natuur, foto’s) zonder commentaar: we zijn getuige van een aantal dodenrituelen in Italië (Sicilië, Puglia, Sardinië) en Griekenland in een soort lange meditatieve excursie. Een gezongen bezwering waarin de diepe, hese stemmen een band weven met het onuitsprekelijke, tussen de wereld van de levenden en de doden, en ons raken op het diepste niveau. Een bijzondere contemplatieve en zintuiglijke ervaring op het witte doek.
