De antropologe Helen Fisher stelt dat hartstochtelijke liefde gemiddeld drie jaar duurt — net lang genoeg voor het lichaam om op te vlammen, en dan weer tot rust te komen, waardoor ruimte ontstaat… voor iets anders, of voor niets.
Dus als de liefde drie jaar duurt, hoe lang duurt dan de passie?
Door onze ervaringen te delen, merkten we op dat — ondanks onze verschillende levens — de verhalen die we meemaken bij anderen weerklinken. Ze lijken zo uniek wanneer we ze beleven, maar blijken verrassend universeel zodra we ze verwoorden.
Vanuit dat gedeelde besef is deze tentoonstelling ontstaan: de liefde — zowel in haar schoonheid als in haar spanningen — lijkt zich volgens bepaalde cycli te ontvouwen. Van vurige beginfases tot ongemakkelijke stiltes, tot de gebaren die pijn doen of breken.
Met deze tentoonstelling willen we geen universele waarheid verkondigen, maar eerder patronen tonen die velen van ons herkennen.
Wat we hier voorstellen is een lezing in drie delen. Geen vaste hokjes, maar vormen van liefde die we herkennen — in verhalen, in kunstwerken, en soms in ons eigen leven.
De tentoonstelling is opgebouwd in drie zalen, als drie hoofdstukken van één verhaal: hartstochtelijke liefde, routineuze liefde, en ten slotte destructieve liefde.
