Over

Deze voorstelling vormt het derde hoofdstuk in een doorlopend traject waarin Temiz en haar medewerkers de poëzie van materialen onderzoeken via dans, tekst, object en ruimte. Ice, verwoord via de verhalen van Zuidpoolexpedities en vervlochten met touwsculpturen, was een meditatie over de kwetsbaarheid van een verdwijnend verleden en een onzekere toekomst. In Punkt boden ballonvaarders en vroege luchtfoto’s van Nadar verschuivende perspectieven – hoogte onthulde niet alleen afstand, maar ook afgrond. Nu wendt Temiz zich tot beton: een materiaal vol tegenstrijdigheden – ontstaan uit de rauwe elementen van de aarde – grind, zand, lucht, water – maar tegelijk niet duurzaam, niet recycleerbaar. Altijd aanwezig, steeds kleiner. Nooit verdwenen. Temiz ontmantelt de mythe van beton als symbool van duurzaamheid, dat in vloeibaarheid begint. Elke beweging ontrafelt spanning: tussen vasthouden en loslaten, tussen de illusie van veiligheid en de realiteit van onzekerheid. Bēton reflecteert op dringende vragen in een wereld waar dagelijks huizen verloren gaan—door oorlog, klimaatrampen, vuur, overstroming, aardbeving, geld of bureaucratie.

Beton belooft bescherming en onderdak. Maar wat maakt een huis tot een thuis? Is het de betonnen omhulsel – of zijn het de dingen die we erin verzamelen? Het kussen waarop ons hoofd als kind 's nachts rustte? Wat nemen we mee als we halsoverkop moeten vluchten? Wat zouden we meedragen als we niet terugkeren? Wat verliezen we wanneer thuis een herinnering wordt, een deur die niet meer opengaat? Wie laten we binnen, en wie sluiten we buiten? Wat betekent het om ergens thuis te horen als grenzen sluiten, talen vervreemden, documenten falen, en steden worden uitgewist? Als de wereld rondom ons instort, wat blijft er dan nog over van thuis? Wat blijft er over van hoop – wanneer al het andere lijkt te verdwijnen? Beton, meer dan enkel een materiaal van de moderniteit, wordt een metafoor voor de wereld die we bouwen – met bevoorrechte binnenkanten en vijandige buitenkanten.

Dingen stapelen zich ritmisch op,

één voor één, vullen het huis

en maken het tot een thuis.

Brieven vervagen, zoals de taal

die we onderweg verliezen,

wanneer we van thuis worden losgescheurd.

We kunnen nooit terug als we eenmaal weg zijn,

want er is niet langer

zoiets als thuis.

Temiz draagt de herinnering aan thuis als een kussen – zacht, koesterend, beladen met betekenis. Zoals de kariatiden van het oude Griekenland draagt het lichaam de last van de architectuur. Om haar heen verschuiven blokken als steden in puin of heropbouw. Terwijl Pol Matthé – een vaste samenwerker sinds Zee, Ice en Punkt – de scenografie en het licht vormgeeft, vloeit het muzikale landschap van Azertyklavierwerke door haar gesproken woord – wiegeliederen die soms sussen en troosten, soms verstoren en aansporen tot verzet tegen de gevoelloosheid van voortdurende crisis. Temiz beweegt tussen het cyclische en het lineaire, tussen vallen en opstaan, tussen gehoord worden en tot zwijgen gebracht.

Bēton is een uitnodiging tot actief dromen – om opnieuw te vragen wat het betekent om samen te leven, om te overdenken wie welkom is en wie aan de drempel achterblijft. In een tijd waarin thuis voor velen geen plaats meer is – maar een herinnering, een strijdtoneel of een droom – maakt Bēton ruimte voor het lichaam dat weigert te verdwijnen. Voor een taal die buigt en zich uitrekt. Voor muziek die voorbij betekenis en betonnen muren reikt.