Astropolitics

In de twintigste eeuw stond de wereld in het teken van een machtsstrijd tussen twee supermachten. De Verenigde Staten en de Sovjet-Unie voerden meer dan veertig jaar lang een Koude Oorlog. Geen direct gevecht, wel een meedogenloos schaakspel. Economie, politiek, militaire macht – alles werd ingezet om de grenzen van oorlogsvoering op te rekken, zonder de stap naar openlijk conflict te zetten.
Vandaag is het strijdtoneel verplaatst. De spelers zijn veranderd, de inzet niet. De Verenigde Staten en China kijken elkaar recht in de ogen. Niet langer op aarde, maar daarbuiten: in de ruimte. Van een lage baan rond de aarde tot aan het oppervlak van de maan tekent zich een nieuwe ramkoers af. En de vraag die boven alles hangt: kunnen we nog op tijd gas terugnemen, of stormt de mensheid recht op de afgrond af?
Astropolitics gaat over keuzes. Twee wegen die voor ons liggen. De ene leidt naar behoud. De andere – naar vernietiging. Ons verleden geeft weinig reden tot optimisme. De geschiedenis van de mens is een eindeloze herhaling van hetzelfde patroon: ontdekken, uitbuiten, strijden om bezit. Telkens opnieuw. En nu we met raketten de ruimte in schieten, dreigt die cyclus zich te herhalen – dit keer met het voortbestaan van de mensheid zelf op het spel.
Voorop in die race: de Verenigde Staten, Rusland, China. Maar ze zijn niet langer alleen. Frankrijk, India, Japan, en een leger aan private bedrijven doen mee. Iedereen jaagt op dezelfde buit: economische kansen, strategische posities, toegang tot nieuwe bronnen – tot op de maan en zelfs Mars.
Sommigen zien de nieuwe ruimtewedloop als een onvermijdelijk nulsomspel, waarin grootmachten vroeg of laat zullen botsen. Anderen geloven dat de kosmos genoeg te bieden heeft om de grootste crises op aarde te bezweren – zonder een enkel schot te lossen. Maar daarvoor is één ding nodig. Iets waar de mensheid tot nu toe slecht in is gebleken: ons denken radicaal veranderen.