Hervé

Ga ervoor. Denk niet aan gisteren en zo min mogelijk aan morgen. Dat is de gedachte achter de productie van “Adrénaline”, het derde album van Hervé dat op 31 mei uitkomt.

Een verzameling liedjes die op gevoel zijn gecomponeerd en opgenomen in een klein team in Brixham, aan de zuidkust van Engeland, nadat de tournee voor zijn tweede album 'Intérieur Vie' net was afgelopen. Het was een soort terugkeer naar zijn roots voor Hervé, die zich als een echte nummer 10 omringde met zijn familie, zijn goede vrienden en zijn team, dat al vijf jaar bij hem is, om een vorm van collectieve energie opnieuw te mobiliseren en de muziek weer centraal te stellen.

Bekroond tot “Beste mannelijke nieuwkomer” op de Victoires de la Musique van 2021 voor “Hyper”, zijn debuutalbum waarop hij een ongekende ontmoeting tussen het rockimpressionisme van een Bashung en de dansvloer organiseerde, heeft Hervé ervoor gekozen om terug te keren naar Engeland. Een land dat hij van kust tot kust doorkruiste, eerst tijdens zijn tienerjaren op FM-radiozenders die hun playlists voedden met de hits van de Britpopjaren, daarna op de achterbank van een Ford Fiesta met zijn band Postaal, die halverwege de jaren 2010 overal in het koninkrijk werd geboekt.

Het is dan ook in deze sfeer dat we gekatapulteerd worden wanneer we de deur van 'Adrénaline' openduwen, voordat de enorme electro-funk bas van CLASHHH! verschijnt en een gitaar zich in de coupletten vastbijt in het nummer. De eerste verrassing hier is de aanwezigheid van de koning van de rockinstrumenten, iets nieuws voor Hervé. Majestueus op de eerste single van het album, 'Sémaphore', een ontroerende akoestische ballade die gebukt gaat onder de milt van jaren die in de achteruitkijkspiegel voorbijgaan, speelt de gitaar ook met zijn schouders mee op 'Jangly'. Encore', een melodie die klinkt alsof hij uit de flightcases van Electronic komt, het project van Johnny Marr en Bernard Sumner dat de melancholie van twee van de meest invloedrijke Britse indie-popbands van de jaren 80, The Smiths en New Order, samenbracht. Op 'Comme Tout Le Monde', een onweerstaanbare T-Rexiaanse boogie-rock, is het het gekwetter van een pasgeboren baby dat het spel opent, en het is de stem van Éric Cantona zelf die het lijkt te weerkaatsen op 'Adrénaline', een heerlijk instrumentaal nummer waarin je zult merken dat je droomt van nagelkettingen onder een ei-roomkleurige zon in het gezelschap van de voormalige 'King' van Manchester United.

Maar het doe-het-zelf-bedrijfje van Hervé opereert niet alleen in rode bakstenen en afgebladderde boogramen: Le Tube de l'été roept schalks 'Common People' van Pulp op, het nummer dat de Britse arbeidersklasse trots maakte, maar het is nog steeds op het scherpst van de snede van de teksten van wijlen Daniel Darc (Taxi Girl) en de ingewikkelde woordspelingen van Boris Bergman en Jean Fauque, de historische tekstschrijvers van Bashung (op Moins une en Rien de personnel) dat Hervé zijn pen aanscherpt, nog steeds een van de meest eigenzinnige aan deze kant van het Kanaal.

Er wordt gezegd dat een adrenalinestoot een stilgevallen hart weer kan laten kloppen. Dit jaar zal het onze zeker kloppen op het ritme van Hervé's album.