Is het mogelijk om met je handen en vingers te denken als je niet kunt spreken? Zwarte cirkels en grote vlakke kleur, duidelijke lijnen, warm of koud licht, altijd verzadigd, gezichten zonder ogen en ogen zonder blik. Zou het mogelijk zijn om te zien zonder ogen als de uitwisseling van blikken geen doel heeft? Wie is een persoon en wie niet? Een hersenschim, een vogel, een object, een monster, een landschap? Wie spreekt en wie zwijgt? De lijn baant zich een weg over het papier. Lichamen worden, rekken uit, verdraaien en vermengen zich. Er is geen diepte, geen dichtbij of veraf. Alles wordt er, als in een enkel gebaar, neergegooid, mensen en dingen, in gelijke delen, stilgezet, bevroren in het moment van hun metamorfose, eenzaam, samen en soeverein. De wereld kruipt onder de huid van Inès Andouche en zet zich in fijne laagjes af op papier of op doek. Huid tegen huid: een heel eigen wereld op zich!
