De hoeken, de lijnen, de precieze vormen die het lichaam kan aannemen wanneer het wordt blootgesteld aan de eenvoud van een vrije ruimte. De observatie van de danseres van de helderheid van wat haar ontgaat en wat ze zo eenvoudig construeert. Maar dat is geen wonder: de zenuwen krijgen vrij spel, de ledematen gaan hun eigen gang, het ritme wordt op een natuurlijke manier voortgestuwd. En plotseling ontstaat er betekenis en daarmee een vorm van bevrijding. Anastasia Valsamaki's taal in dit werk is helder en suggestief. Zoals ze suggereert: "een beweging kan net zo ingewikkeld en net zo eenvoudig zijn als een gedachte".
